Het is zoals het is… Ik krijg mezelf nog niet in beweging, ben wat zwaar op de hand, mn gedachten gaan alle kanten op, maar in mijn buik weet ik dat het goed komt (let op het woord ‘weet’). Dus waarom moet ik nu van mezelf allerlei dingen? (let op het woord ‘moet’;-).

Dat weten is wel essentieel aan het worden in mijn leven. Ik vertrouw er steeds vaker op. Weten zit bij mij in mijn buik, een soort van rustige wijsheid.

Ik kan mezelf in mijn hoofd heel goed opbutsen. Dat heeft dan ook nog effect op mijn hartslag en mijn bloeddruk. Lekker alles opschroeven, omhoog met die hartslag, omhoog met die bloeddruk.

Maar zodra ik weet, keert de rust in mijn lijf. Ik noem het ‘weten’ het kan ook ‘vertrouwen’ heten, of ‘zijn’.

 

Een heel ander gevoel dan dat ik bijvoorbeeld bij mijn eindexamens had, waar ik in mijn buik gewoonweg misselijk was omdat ik echt wel zeker wist dat ik niet goed geleerd had. En toch hoopte ik er doorheen te komen (wat me een her heeft opgeleverd en daarna is het alsnog gelukt. (Alleen wist ik toen in mijn buik ook dat ik het nu wel goed geleerd had))

 

Mijn buik vertelt mij de waarheid. Mijn buik maakt zich nu ook geen zorgen. Mijn hoofd wel. Mijn hoofd vertelt mij met enige regelmaat dat het toch wel weer tijd is om in actie te komen. De actie die mijn hoofd voor ogen heeft is ook daadwerkelijk actie, beweging, op pad, in gesprek. Ik kan me daar door gek laten maken…ik ga dat niet doen!

Ik ben lekker aan het lezen! Ik heb in geen maanden lekker kunnen lezen en opeens lukt het weer.

Even een lesje van accepteren en vertrouwen. Van weten en zijn. Check!